Tist van der Biest was aanwezig op de dialectavond

Op de 1ste dag van maart nodigde KWB Biest iedereen uit voor een dialectavond in het oc De Roose. Het werd een gezellige avond waarbij de al dan niet gekende dialectische uitspraken om de oren vlogen. Eén van de toehoorders was – hoe kan het ook anders ? – Tist van der Biest. Op zijn eigen sappig toontje vertelt hij graag hoe hij de dialectavond beleefde.

Toen ik in ’t Biesteneirke van februari zoge stoan dat er nen dialectavond zoe ingericht word’n, peide k’ik: “Doar moete k’ik bij zijn.” En zo geschiedde…
Den avend werd aaneengeklapt door een manneke dat er blijkbaar nogal vele te zegg’n eet binn’n de KWB, zowel letterlijk als figuurlijk. Da bazeke, die af en toe ne keer verwees naar zijn madam die ook aanwezig woas, kon het wel goe zegg’n allemoale.

At’es veur te plotzak’n, zet moar an !

We kreeg’n dus alles te zien ip ne Poowerpooint, die gemaakt werd door de persoon met zijn zwart oar. Hij zei nie vele, maar kreeg wel af en toe ne stek van da manneke mee zijnen baard. ‘k Peize dat dienen die die veurstellinge gemaakt é liever mee trintjes speelt dan aan diene computer te zitt’n.
Van den eersten dia werd’n we ip oes plekke gezet: “Dialect is geen slordig Nederlands, maar een eerbiedwaardige afstammeling van het Middelnederlands. Ze verdienen respect en studie”. Nè, en gij nu.
Ie begont ton ’t alfabet af te rammelen. Begunn’n bij de A vaneigens. Maar een A kan vele klank’n aanneem’n, zoals aoi gelijk in Menaoize. We kenn’n d’er wa van zulle, want we gaan d’er zelfs ’n I van maak’n. Geloofde ’t nie ? Ge klapt gij toch oak van ne Peirdekop of Irde ?
Over de g en de h kunn’n we kort zin: we gebroik’n ze nie of we gebroik’n ze verkeerd. ’t E edoan of ’t E skone eweest. Of m’en oei in oes an’nen hèd. Joagt da moa ne keer door Oogle transleet.
Achter heel da d’alfabet was tijd voa ’n pintje of ’n twa el. Moa na de pauze was ’t alle remm’n los zulle.
Ie begon met de soort’n vent’n dat ’t er bestoan. Noi goed, ge peist verzekers: dikke, dunne, lange, korte en ’t zal zoiets zin zekers. Verkeerd gepeist. Maar liefst 50 soort’n vent’n toverde ie uit zijnen oed. Ne gatlekkre, een jankmuile, een groot lawijt, nen niewird, ne foefeleire, ne kisszak, nen tjoldre, ne muiletrekker, een peirdezoage,… Kortom, de vent’n kroop’n d’er verre onder toafel en de madamm’n oan veel leute. Moar nie veur lange…
De soort’n vrouw’n tons: een kakmadam, een zuiptele, een pretmadam, een zoage, een kwinne, een trunte, een kommeere, een blètkouse, een kalle,… Hilariteit alom !

Skart’n d’hinnen in’t sand, ton komtre ree’en in ’t land

Ton was ’t tijd voor wa serieuze zaak’n, aloewel. ’t Ging over te vrije goan, soiker en zeem, nevenst de pot pies’n, pasters en nunn’n, pint’n en dreupels, enzovoudre. Als toetjes kregen we nog wa dialect weerspreuk’n veurgeschoteld. Over april wist oezen presentateur nie te vele te zegg’n: d’Heer’n en d’aprill’n, bedrieg’n wie da’n ze will’n en d’aprilse vlokskies, breng’n in mei’e de klokskies.
En toen ied’reen peide da we ’t eirgste hèd oan, kregen we het voorvoegsel der voorvoegsels euh… veurgeschoteld: strontebeu, strontemoe, stronteslicht, strontevies, strontevort, strontaffères, skijtewit en skijteskui. Eén ding è zekers: geen enen had zich stronteverleed. Merci KWB !

(illustratie: Lectrr)

Deel op Facebook

Tweet

E-mail