Het Molenpark op daguitstap – deel 2
In het vorig Biesteneirke kon je lezen hoe de inwoners van wijk Molenpark op 16 september op daguitstap vertrokken. Na het uitgebreide ontbijt bij Familyland in het Nederlandse Hoogerheide en het bezoek aan de basiliek van Oudenbosch, verplaatste de groep zich naar Heijningen.
De Kletsmajoor verwachtte ons omstreeks 11.50 uur in het lokaal De wasvrouw te vinden in het Fort Sabina te Heijningen. Maar eerst nog het aperitief op Molenparkwijze. Aansluitend werd de reguliere lunch geserveerd, deels in de lekkere buitenlucht, deels in De wasvrouw.
Napoleon liet het fort in 1811 bouwen om het deel rond Heijningen van de Nederlandse kust te verdedigen. Het fort werd uitgebreid met een bomvrije kazerne. Een bezoek aan Fort Sabina voert ons terug naar de Franse tijd, Belgische opstand, 1ste en 2de wereldoorlog en de watersnoodramp van 1953. Sinds 1924 is het fort niet langer in gebruik als vestingwerk. Later bouwden de Hollanders het fort uit tot wat het nu is.
Het Fort Sabina wordt niet voor niets het groene fort genoemd. Wandelaars en natuurliefhebbers kunnen er hun hart ophalen. Waar vroeger het gebulder van kanonnen te horen was en soldaten rond marcheerden, is het nu een 12 ha grote oase van rust. Je vindt er veel vogelsoorten, diverse soorten vleermuizen en een diversiteit aan wilde planten.
Na een korte busrit bereikten we de vestingstad Willemstad. Stadsmuren, stervormige dijken, forten, bunkers en kruithuizen. Willemstad liet zijn sporen na. Hier beleef je de geschiedenis van stad en land in een gebied waar water en wind nog altijd domineren. leder jaar komen veel toeristen om de prachtige oude binnenstad te bewonderen. Ook de Molenparkvrienden konden genieten van een begeleid stadsbezoek. In twee groepen, elk met gids, stopten en genoten we even voor uitleg of wandelden we rustig door naar het Mauritshuis. We begonnen onze stadswandeling aan de Belgische begraafplaats. Een droevig oorlogsgebeuren: een konvooi van 4 schepen voer naar het Hollands Diep. Tot die grote rivierarm verliep de vaart van het konvooi, met aan boord zo’n 1 400 Belgische gevangen genomen soldaten, voorspoedig. Op donderdag 30 mei kwam hier op slag verandering in toen bij Willemstad rond 19.20 uur een oorverdovende ontploffing het vestingstadje op zijn grondvesten deed daveren. Het 1ste schip voer in het konvooi Belgische krijgsgevangenen en rukte een Duitse magnetische mijn los. De Rhenus 127, het 2de schip, bleek op deze magnetische mijn te zijn gelopen. Honderden gewonden en drenkelingen dreven in het koude water, anderen zonken met de opengescheurde boot in de diepte. Het exacte aantal slachtoffers is nooit precies gekend. 159 gesneuvelde Belgische militairen hebben hun erebegraafplaats te Willemstad. Het monument op die dodenakker aldaar is opgericht ter nagedachtenis aan de ongeveer 200 Belgische krijgsgevangenen.
Biestenaar en oudstrijder, Rafaël Vandendriesche (†), zat op de 3de Rijnaak. Hij wist dat zijn beste kameraad Theo Branswijck op het zinkende schip zat. Het afscheid was hartverscheurend, zo vertelde Rafaël.
De ganse dag zat het weer heerlijk mee. Na het laven van de dorst vertrok de autocar in één traject naar de opstartplaats van deze morgen. Zowel in de heen- als in de terugreis verliep de verplaatsing foutloos. We kwamen op het Jules Delombaerdeplein aan op het ingeschatte tijdstip van 18.45 uur.
De ééndaagse trip werd afgesloten in ’t Gaverhopke met een aperitief, een hoofdgerecht, een drankje, een dessertbord en koffie.
Samen heerlijk op stap. Eindelijk terug een Molenparkreis. We hebben er met z’n allen van genoten.
Waarvan verslag volgens GED.
