In memoriam: Pastoor Emeritus E.H. Luc Goethals
Ze zeggen, als je iets gevraagd wordt dan moet je dat doen, allez bij ons thuis was dat toch zo. Al goed en wel maar het één is toch het ander niet.
Luc Goethals, de paster van den Biest, de laatste in de rij van kerkvaders die onze wijk rijk is geweest, is niet meer… evenals zijn kerk trouwens. Hoeveel maal liep hij niet door de Bieststraat voor de ochtendmis, een vergadering in het sob, naar de school, om de Biesteneirkes uit te delen of voor een huisbezoek… ? In een stevige stap, ietwat voorover gebogen, hoedje op, grijze broek, blauw blazerke en bij slecht weer zijn blauw anorakse aan en in zijn rechterhand zijn carnacierke.
Er zijn ongetwijfeld heel wat Biestenaars die Luc via, of in de één of andere hoedanigheid rechtstreeks of onrechtstreeks gekend hebben. Elk vult wel een herinnering in voor zichzelf: als de pastoor met de BMW of de man die met een witte of grijze stofjas in de tuin werkte. Of de pastoor die je kleine gedoopt heeft, je huwelijk heeft ingezegend of een begrafenis heeft voorgegaan.
Binnen diverse verenigingen wist hij zich algauw in te werken als een stille, luisterende proost, die toch met de gepaste interpellaties onze bestuursploeg wat kon bijbrengen. Zijn zijn, zijn visie op zaken kon hij rustig, geargumenteerd uiten. Ik vermoed wel dat deze aanpak zowat zijn handelsmerk moet geweest zijn binnen de diverse verenigingen waarin hij participeerde.
Een Bourgondisch trekje had hij wel… wie niet trouwens ? Een goed glaasje wijn, wat lekker eten, een uitstapje, een reisje links of rechts, omgeven door vrienden en kennissen ja … daar kon hij echt van genieten. Er zullen ongetwijfeld ook wel scherpe kantjes aan hem geweest zijn, zoals bij ieder van ons. Hij zou steevast geweigerd hebben om deze woorden aan hem te richten. “Er zijn op de wijk nog families die een geliefde verloren hebben en waarvan geen memoriam verschenen is”, zou hij steevast geargumenteerd hebben. Z’n voorstel zou zeker geweest zijn om tijdens het gebed of het stilzwijgen uw gedachten te verdelen naar allen die ons ontvallen zijn. Die eenvoud, die bescheidenheid sierde hem wel. We willen er ons dan ook maar al te graag bij aansluiten vbnen ons proberen terug te vinden in het eigenhandig geschreven gebed van Luc en afsluiten met zijn laatste zin … En, op een dag, zal elke wolk verdwijnen voor altijd…
