Wat als… de roddelende klokkentoren en Tist van der Biest elkaar ontmoeten
“E‘k peide k’ik, ’t est moment om oes te laat’n hoor’n naar aanleidinge van ‘t 300ste nummerke”, zei… Tist van der Biest tegen de roddelende klokkentoren. “Allez, zeg nu zelve, de twee bekwaamste die ’t reilen en ‘t zeilen al dertig jaar kennen dat zijn we wulder toch ?”, vulde hij nog aan.
“Joat, moar ‘t es toch ‘t een en ‘t ander veranderd op die’n tijd”, sprak de roddelende klokkentoren. “Allez gauw vent, kijkt nu naar mij, hoe is ‘t mij vergaan ? Een stem gelijk ‘n klokke, het Mekka van ’t bestaan van de Biest, ’t grootste huis van de wijk en kijk wat er nog van overschiet ? Den hoane heeft gedaan mee kraai’n, ’t kruis van onder z’n gat en de laatste kisse es ipgebrand… Wat gaat er mee mijn kerkeplein en mijn huis gebeur’n ?”
“Laat het aan uw erte nie komen, tijd geeft road”, daarmee suste Tist zijne vriend. ”Wetet nog in den tijd da we al de Meirlaen kost’n wandel’n, we kost’n roondoom oes kijk’n, en nu d’ ene fabrieke tegen d’andere. Wacht moar totdat de Blauwpoorte vul ga stoan, ’t zal ton schone zijn”, mijmert Tist verder. ”De slekke aan d’autostrade gaat het ook nie allemaal oploss’n, oal die auto’s die deur den Biest floreren, te n’es dikwijls geen doen aan.”
”’k Weet het”, antwoordde de klokkentoren, ”ge moet mee manneke, als ze nu genen auto krijgen dan kunnen ze nie meer werken. En daarbij: te n’es toch nie al slicht, mijne foto staat toch oek al 30 jaar ip ’t eerste blad van ‘t Biesteneirke. Wa veur skone kirremessen zijn ’t er ier al nie geweest ? Ol die zangers, de ponykoers’n, de velokoerse, de leupkoers’n,…”
“G’eet gelijk”, sprak den Tist, “maar gauw, we meug’n ons ogen toch nie helegans toe doen” deed hij verder.
“D’as woar, der stoat ons nog ’t een en ’t ander te wacht’n”, vulde de klokketoren aan. “Maar allez, zeg nu zelve, de site ip d’ oude fabrieke van Bekaerts, da valt toch mee. Die huizen da ze gezet èn ip Jef Steen zinne grond da’s toch goed, azoo koom ‘t er jonge mens’n bij.”
“Da es juste”, zei Tist, “en van goe grond geklapt, het es toch al goud die hier rondloopt, es nie mee ’t peerd dan was het mee de vélo, da zijn toch oal ding’n da we nie meug’n vergeet’n.”
“D’as woaar” knikte de klokkentoren bevestigend, “Ja… de tijden zijn veranderd, we moet’n stopp’n mee maarmereren, te n’ es geen avance, we moet’n vooruit peiz’n, we meug’n toch nie will’n dat ze ier nog mee peerd en karre rond rij’n ip den Biest. Wa zoe’n ze nie peiz’n van oes ? Ne Biesteneire es eenen veur de vooruit, nie stille stoan”. Van contentement sloeg den toren met zijn klepel zes keer tegen zijn klok.
“Zeg roddeloare, we zoe’n wilder betre were noar huis goan zekre ?”
“Awel Tist, da es nog ’n gedacht moat”
Wulder tôpe
